Ratio quidem vestra sic cogit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Duo Reges: constructio interrete. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam;

Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt?

Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? A mene tu? At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur? Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. At multis malis affectus. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?

Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Quid est igitur, inquit, quod requiras? Inquit, an parum disserui non verbis Stoicos a Peripateticis, sed universa re et tota sententia dissidere? Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Equidem soleo etiam quod uno Graeci, si aliter non possum, idem pluribus verbis exponere. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat?

Tanta vis admonitionis inest in locis;

Confecta res esset.: Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget.
Recte dicis;: Nam nisi hoc optineatur, id solum bonum esse, quod honestum sit, nullo modo probari possit beatam vitam virtute effici.
Proclivi currit oratio.: Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare.
Immo videri fortasse.: Numquam hoc ita defendit Epicurus neque Metrodorus aut quisquam eorum, qui aut saperet aliquid aut ista didicisset.

Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore
Darei, in crucem actus est.

Ratio ista, quam defendis, praecepta, quae didicisti, quae
probas, funditus evertunt amicitiam, quamvis eam Epicurus,
ut facit, in caelum efferat laudibus.

Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?
Duo enim genera quae erant, fecit tria.

Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum;
Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur.
Quo invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo disputatio ducitur.
De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari.